Biografie

laura portretMijn naam is Laura de Vaan. Ik ben geboren in 1980 te Uden. Ik ben opgegroeid in Limburg, waar ik in Heythuysen de basisschool heb doorlopen en in Horn de middelbare school. In 1998 heb ik eindexamen gymnasium gedaan. Na het gymnasium ben ik in Nijmegen Nederlandse taal- en letterkunde gaan studeren aan de universiteit. Ik ben toen ook in Nijmegen op kamers gegaan. In 2005 heb ik mijn doctoraalbul in ontvangst mogen nemen. Daarna ben ik als promovenda aan de slag gegaan aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In 2017 heb ik mijn proefschrift succesvol verdedigd en mag ik de titel doctor in de Letteren voeren. In 2018 en 2019 was ik werkzaam bij NOC*NSF als data-analist. Sinds 2020 werk ik bij Waterschap Rivierenland. In het voorjaar van 2008 ben ik getrouwd en verhuisd naar ’s-Hertogenbosch, waar ik nu met veel plezier woon.

Door het missen van de laatste trede van de trap zit ik sinds 1996 in een rolstoel. Omdat ik het sporten niet kon laten, ben ik al snel na de diagnose (CRPS I) op zoek gegaan naar een rolstoelsport. Ik was eerder weer aan het sporten dan dat ik een gewone rolstoel had om me te verplaatsen. Gedurende een aantal jaren heb ik met veel plezier aan rolstoeltennis gedaan, tot dit fysiek niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Na wat omzwervingen heb ik in 2004 kennis gemaakt met het handbiken. En ik was direct verkocht!

In 2005 heb ik voor het eerst een handbikewedstrijd gereden, want sporten kan voor mij niet zonder een competitie-element. 2005 was ook het jaar waarin ik mijn eerste internationale kampioenschap reed, het (Open) Europees Kampioenschap wel te verstaan. Tot ieders verbazing (ook tot mijn eigen verbazing) kwam ik met brons thuis, zowel in de tijdrit (waar ik ook de niet-Europese dames achter mij liet) als in de wegwedstrijd. Na deze razendsnelle start van mijn sportcarrière was 2006 een moeizaam jaar, want hoe een vervolg te geven aan zo’n succesvol begin? Mijn eerste wereldkampioenschap bracht dan ook niet wat ik ervan gehoopt had, al haalde ik nog twee zesde plaatsen binnen.

In 2007 daarentegen wist ik me te nomineren voor de Paralympische Spelen van Beijing (2008) door zowel op de weg als in de tijdrit als vierde te eindigen op het Wereldkampioenschap. Een resultaat wat ik dat jaar niet verwacht had te halen. Door deze resultaten stond het jaar 2008 grotendeels in het teken van deze Paralympische Zomerspelen. Na een intensieve voorbereidingsperiode reisde ik in augustus 2008 af naar Beijing. Deelname aan deze Spelen was een enorme ervaring. Het heeft er tevens voor gezorgd dat ik zeker wist dat ik nog vier jaar alles op alles wilde zetten om in Londen 2012 mee te kunnen doen om de medailles.

Na een rustperiode eind 2008 zijn dan ook de voorbereidingen begonnen om dit doel te verwezenlijken. Ik heb mijn trainingen geïntegreerd in mijn dagelijkse leven, ben op mijn voeding gaan letten, etc. Met andere woorden, het sporten is geen sporten meer, maar is Topsport! Door structuur, voorzieningen, discipline en een thuisfront dat mij steunt, weet ik mijn werk met het sporten te combineren. Met name op het hoogtepunt van het wedstrijdseizoen (de maanden juni t/m september) valt dit soms zwaar. Goede resultaten maken deze inspanningen echter de moeite waard.

In 2009 heb ik voor het eerst op een Wereldkampioenschap op het podium plaats mogen nemen (zilver in de tijdrit en brons in de wegwedstrijd), een ervaring die ik inmiddels vaker heb mogen meemaken. Ook in 2010 wist ik het podium tweemaal te bereiken. In 2011 heb ik voor het eerst op een internationaall toernooi het Wilhelmus voor mij horen spelen. In dat jaar heb ik de tijdrit in de wereldbekerwedstrijd in Segovia weten te winnen en ben ik voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen tijdrijden geworden. In 2012 heb ik deelgenomen aan de Paralympische Spelen in Londen, waar ik beslag wist te leggen op het zilver in de wegwedstrijd en op het brons in de tijdrit. Resultaten die ik tijdens de Paralympische Spelen in 2016 in Rio wist te herhalen. Ik ben na 2011 nog tweemaal wereldkampioene tijdrijden geworden, 2015 en in 2018. In september 2020 zette ik een punt achter mijn wedstrijdcarrière.

 

Mijn naam is Laura de Vaan. Ik ben geboren in 1980 te Uden. Ik ben opgegroeid in Limburg, waar ik in Heythuysen de basisschool heb doorlopen en in Horn de middelbare school. In 1998 heb ik eindexamen gymnasium gedaan. Na het gymnasium ben ik in Nijmegen Nederlandse taal- en letterkunde gaan studeren aan de universiteit. Ik ben toen ook in Nijmegen op kamers gegaan. In 2005 heb ik mijn doctoraalbul in ontvangst mogen nemen. Daarna ben ik als promovenda aan de slag gegaan aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In 2017 heb ik mijn proefschrift succesvol verdedigd en mag ik de titel doctor in de Letteren voeren. Sinds 2018 ben ik werkzaam bij NOC*NSF als data-analist. In het voorjaar van 2008 ben ik getrouwd en verhuisd naar ’s-Hertogenbosch, waar ik nu met veel plezier woon.

Door het missen van de laatste trede van de trap zit ik sinds 1996 in een rolstoel. Omdat ik het sporten niet kon laten, ben ik al snel na de diagnose (CRPS I) op zoek gegaan naar een rolstoelsport. Ik was eerder weer aan het sporten dan dat ik een gewone rolstoel had om me te verplaatsen. Gedurende een aantal jaren heb ik met veel plezier aan rolstoeltennis gedaan, tot dit fysiek niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Na wat omzwervingen heb ik in 2004 kennis gemaakt met het handbiken. En ik was direct verkocht!

In 2005 heb ik voor het eerst een handbikewedstrijd gereden, want sporten kan voor mij niet zonder een competitie-element. 2005 was ook het jaar waarin ik mijn eerste internationale kampioenschap reed, het (Open) Europees Kampioenschap wel te verstaan. Tot ieders verbazing (ook tot mijn eigen verbazing) kwam ik met brons thuis, zowel in de tijdrit (waar ik ook de niet-Europese dames achter mij liet) als in de wegwedstrijd. Na deze razendsnelle start van mijn sportcarrière was 2006 een moeizaam jaar, want hoe een vervolg te geven aan zo’n succesvol begin? Mijn eerste wereldkampioenschap bracht dan ook niet wat ik ervan gehoopt had, al haalde ik nog twee zesde plaatsen binnen.

In 2007 daarentegen wist ik me te nomineren voor de Paralympische Spelen van Beijing (2008) door zowel op de weg als in de tijdrit als vierde te eindigen op het Wereldkampioenschap. Een resultaat wat ik dat jaar niet verwacht had te halen. Door deze resultaten stond het jaar 2008 grotendeels in het teken van deze Paralympische Zomerspelen. Na een intensieve voorbereidingsperiode reisde ik in augustus 2008 af naar Beijing. Deelname aan deze Spelen was een enorme ervaring. Het heeft er tevens voor gezorgd dat ik zeker wist dat ik nog vier jaar alles op alles wilde zetten om in Londen 2012 mee te kunnen doen om de medailles.

Na een rustperiode eind 2008 zijn dan ook de voorbereidingen begonnen om dit doel te verwezenlijken. Ik heb mijn trainingen geïntegreerd in mijn dagelijkse leven, ben op mijn voeding gaan letten, etc. Met andere woorden, het sporten is geen sporten meer, maar is Topsport! Door structuur, voorzieningen, discipline en een thuisfront dat mij steunt, weet ik mijn werk met het sporten te combineren. Met name op het hoogtepunt van het wedstrijdseizoen (de maanden juni t/m september) valt dit soms zwaar. Goede resultaten maken deze inspanningen echter de moeite waard. In 2009 heb ik voor het eerst op een Wereldkampioenschap op het podium plaats mogen nemen (zilver in de tijdrit en brons in de wegwedstrijd), een ervaring die ik inmiddels vaker heb mogen meemaken. Ook in 2010 wist ik het podium tweemaal te bereiken. In 2011 heb ik voor het eerst op een internationaall toernooi het Wilhelmus voor mij horen spelen. In dat jaar heb ik de tijdrit in de wereldbekerwedstrijd in Segovia weten te winnen en ben ik voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen tijdrijden geworden. In 2012 heb ik deelgenomen aan de Paralympische Spelen in Londen, waar ik beslag wist te leggen op het zilver in de wegwedstrijd en op het brons in de tijdrit. Resultaten die ik tijdens de Paralympische Spelen in 2016 in Rio wist te herhalen. Ik ben na 2011 nog tweemaal wereldkampioene tijdrijden geworden, 2015 en in 2018. De voorbereidingen voor Tokyo 2020 zijn inmiddels in volle gang.

Naast mijn werkzaamheden en mijn sportieve activiteiten ben ik algemeen bestuurslid geweest bij de Werkgroep Integratie Gehandicapten Nijmegen (kortweg WIG). Voordat ik bestuurslid werd, ben ik vrijwilliger geweest bij dezelfde organisatie voor de scholenprojectgroep. Deze projectgroep geeft vanuit ervaringsdeskundigheid voorlichting op scholen over het leven met een handicap.

Normal 0 21 false false false NL X-NONE X-NONE